Yaşlı çınar ağacının altında kitabımı okurken  karşı sokaktan yanıma doğru geldiğini gördüm. Kitaptan kalkan bakışlarım onun meraklı gözleri ile buluştuğu anda  konuşma  niyetiyle geldiğini anladım.  Oturduğum banka iyice yanaştığında  durup, “Sen Çetin’i tanıyor musun?” diye sordu. Altı yedi yaşlarında, iri siyah gözlü, ayrık dişli çelimsiz erkek çocuğunun kendinden emin bir ses tonuyla sorduğu bu sorunun yanıtı benim için çok kolaydı. Birkaç gün kalma planıyla geldiğimiz bu şirin beldedeki ilk günümüzdü ve benim,  buralı olduğunu tahmin ettiğim bu küçük çocuğun sorduğu adamı bilme ihtimalim hiç yoktu. “Bilmiyorum, Çetin kim?” diye sordum ufaklığa. “Benim babam, bugün öldü de” dedi. Üzüntüye dair hiç bir emarenin olmadığı, aksine hafif bir tebessümün yerleştiği o saf çocuk yüzüne şaşkınlık içinde bakakaldım. Yüreğimde beliren ince sızıyı aklımla bastırmaya çalışarak, çocuk bu, şaka yapıyor olabilir diye geçirdim içimden. Elimdeki kitabı bankın üzerine koyup çocuğa doğru eğilerek sakin bir ses tonu ile “Nasıl öldü baban?” diye sordum. Tek bir sözcükle gelen “Boğuldu” yanıtı kafamın içinde bir sürü yeni sorunun oluşmasına yol açtı. Ölüm şekline ilişkin merakımı bastırıp “Annen nerede” diyerek soruma devam ettim. “Annem Mudanya’da” dedi çocuk.  “Peki sen kiminlesin burada?” dememe kalmadan çocuktan yeni bir soru geldi. “Bil bakalım babamı nereye gömecekler?” Bunu gülümseyerek, oyuncu bir ses tonuyla söylemiş olması, içimdeki sızıyı daha da büyüttü. Yine de duygularımı bir kenara bırakıp oyununa eşlik etme gayreti ile “Mudanya’ya mı?” diye cevap verdim. Başını geriye doğru atarak “çık” dedi.

-Trilye?

-Çık, değil

-Bursa?

-Ihh, değil

-Ben çok fazla yer bilmiyorum buralarda. Sen söyle neresi?

-Fetiye

-Hımm, bilmiyorum orasını

Sonrasındaki konuşmalarımız da hep bilmece kıvamında devam etti. Sadece baş harfi üzerinden annesinin adını tahmin etmece, kendi adını bulmaca-ki ikincisinde bildim, Barış’mış, diğer iki kardeşinin ve burada birlikte olduğu annanne ve dedesinin adlarını saymaca… Her doğru yanıtımı büyük bir coşkuyla karşıladı. Öyle saf ve güler yüzlüydü ki, onun içinde bulunduğu bu olağanüstü durumu bir kenara bırakarak neşeyle sürdürmeye çalıştım sohbetimi. Yaşlı çınar ağacının bulunduğu ufak meydana bakan evin sahibi   kadın biraz sonra bize katıldı. “Barış, geldi mi annen?” diye sordu. “Yok Mürüvet nine” dedi Barış, “daha gelmedi”. Mürüvet hanım beni selamladıktan sonra oturduğum bankın biraz ötesinde duran ve kendine ait olduğunu tahmin ettiğim eski, genişçe koltuğa oturdu. “Hoşgelmişsiniz “ dedi bana dönerek. “Nereden geldiniz?”

Trilye’ye nereden nasıl geldiğimizi ve ne kadar kalacağımızı hızlı bir şekilde anlattıktan sonra geldiği sokağın  başına doğru  gerisin geriye koşarak giden Barış’ı işaret edip “Gerçekten de babası öldü mü?” diye sordum. Çok merak ettiğim  hikaye birkaç dakika içinde önüme serildi. Adamcağız geçen hafta denizde boğulmuş. Karı-koca gece botla balığa çıkmışlar. Fırtına patlamış. Sahil güvenlik kadını gece yarısı kurtarmış, adamsa boğularak ölmüş. “Üç kardeş öksüz kaldılar şimdi. Zavallı Derya, ne yapacak bu yavrularla tek başına” diye üzgün bir ses tonuyla bitirdi hikayeyi. 

Orada oturduğum bir saat boyunca kah Mürüvet Hanım’la kah yanımıza gelip giden Barış ile sohbet ettim. Biri yetmiş biri sadece yedi yaşında olsa da her ikisinin öyküleri üzücüydü. Çok sevdiği otuzbeş yıllık eşini altı ay önce kanserden kaybetmiş Mürüvet Hanımın hüznü, babasını yaşamının yedinci yılında yitirmiş olan ancak bunun ne anlama geldiğini kavramaktan uzak duran Barış’ın içimde yarattığı hüzüne karıştı. Uzun süredir ilk defa kendi sıkıntılarımı bir kenara bırakıp, dertsiz insan yok galiba diye düşündüm. 

Bana gelince, sekiz aydır erkek kardeşimin hastalığıyla ilgili koşturuyorum. Üç aydan fazla bir zamanı onunla birlikte Adana’da hastane odalarında geçirdim . Uygulanan ağır kemoterapiler, stres ve belirsizliğin getirdiği sinir buhranları arasında birbirini kovalayan günler bende kalıcı bir hüzün ve endişe bıraktı. Dünya sadece benim bu derdim üzerine dönüyordu sanki. Adana’ya son gidişimde nihayet  hastaneden taburcu edilen kardeşimi annemlere ve kız kardeşime emanet edip dört gün önce eve, İstanbul’a döndüm. Ertesi günü de eşim ve kızımla birlikte tekne ile bir süreliğine denize açıldık.

Trilye bizim ilk durağımız. Kafamı sanki hiç dağıtamayacağımı düşünürken Barış  ve Mürüvet Hanım beni kendi sorunlarımdan alıp “hayatın ne kadar kontrol edilemez olduğu, insanların her yaşta başına  felaket gelebileceği, dertli insanın bir tek ben olmadığım” gerçeğine götürdü. Başkasının dertleri üzerinden normalleşmek ne kadar ahlaki bilmiyorum ama bence oldukça insani. Bunun felsefesini yapabilecek kadar kafamı toparlayamadım henüz ancak bende yarattığı “hayatı kabullenme” duygusu  şimdilik çok kıymetli. Çok şükür biraz sakinleşebildim. Bu sakinlikte “teknede, herşeyden uzak” olmanın önemli bir etkisi olduğunu  inkar edemem. Ayrıca kardeşimin durumunun tüm kayıplara rağmen-zayıflama, kas erimesi,  görme bozukluğu- daha iyiye gidiyor olmasının da katkısı çok büyük. Yine de , İstanbul’da olsam kendimi bu kadar iyi hissedemezdim. Dün kızım bana “ biraz biraz  eski anneme benzemeye başladın” dedi. Şaşırdım bir an. Eski ben nasıldı acaba? 

Biraz daha zamana ihtiyacım var galiba, içinde benim dışımdaki hikayeleri, tanımadığım insanları ve doğayı barındıran özel bir zamana…

31 Mayıs 2019-Trilye